ای که مرا خوانده ای، راه نشانم بده؛ پیاده روی اربعین استحکام بخش بنای عقیده ها است

پیاده می آمدند از راه های دور، پیاده از راه های دور… بعضی می گفتند 1000 کیلومتر راه آمده بعضی می گفتند 500 کیلومتر و بعضی ها بیشتر… بعضی می گفتند 5 روز است که در راهیم بعضی 10 روز و بیشتر… اما اغلب آنها 3 روز بود که راه می آمدند…

جلوتر که می رفتی قطره ها رود می شدند، رودها دریا… در نزدیکی کربلا دریاها درهم فرو می رفتند و در اقیانوس لب های تشنه حسین محو می شدند… چند روز بود که تقویم ایستاده بود در یک میعادگاه بزرگ در روز 20 صفر در اربعین حسین… تعداد قطره ها به 15 میلیون می رسید، اما هنوز جای خیلی از قطره ها خالی بود، جای من، جای تو…

اسم اربعین که می آید دلها همگی به یک سمت کشیده می شود؛ جاده ای زمینی که این روزها آسمانی ترین مسیر این کره خاکی است.

پاهای پیاده به کربلا رسیده اند، تن های خسته ای که در آغوش شش گوشه و ایوان سقای کربلا آرامشی وصف ناشدنی در انتظار آنهاست؛ اما امروز تنها صحنه های دریای خروشان عشاق در کربلا دیدنی نیست، بلکه در طول این مسیر جلوه های بسیاری از حماسه، عشق، ایثار، مهربانی و اخوت نقش بسته است که مطمئنا آنها را حتی با عکس و فیلم هم نمی توان وصف کرد، اما چه کنیم که ما جامانده ها چاره ای جز نگاه به این شکوه و حسرت خوردن و امیدی جز دعای دوستانمان در پیاده روی اربعین نداریم.

در سالهای اخیر، مناسبت اربعین به یکی از نمادهای پرفروغ عالم تشیع تبدیل شده است. هر ساله از جانب شیعیان چنان استقبالی از مراسم اربعین شده که مردم جهان، انگشت به دهان غیرت و اراده و ارادت و محبت شیعیان مانده اند.

پیروان ادیان دیگر، هر ساله کنجکاو آن هستند تا از هیاهوی قلب زائران اربعین مطلع شوند. از نجوای درونی آنان با ارباب خویش بشنوند که چگونه در صحبت اند و می روند و می رسند و بعد از سلامی باز به دیار خود باز می گردند.

این چگونه آیینی است که پیروانش این چنین دور هم جمع می شوند تا تنها اعلام کنند که سوگوار غم از دست دادن امامشان هستند.

این چه مسلک عظیمی است که سختی سفر با پای پیاده از نجف و بصره و اهواز و مشهد… تا «کربلا» هیچ می شود و تنها امید زائران عرض سلام و احترامی است به آستان مقدس سومین پیشوای شان.

چه نیروی عظیمی است که زندگی را برای میزبانان و موکب داران تعطیل می کند تا برای زائر اباعبدالله الحسین محل استراحتی، غذایی، جوراب یا کفشی تهیه کنند و یا محل خواب و سکونتی در اختیارشان قرار دهند.

چه کسی دل هایشان را متمایل می کند که این مسافت طولانی را با پای پیاده طی کنند و به سر منزل مقصود برسند.

چه کسی چنین شجاعتی به آنان بخشیده تا بی مهابا این مسیر پرخطر را که لحظه به لحظه اش احتمال خطر است، با اشتیاق بپیمایند.

به راستی در فرهنگ شیعه قلب پرتپشی است که از حرکت نمی ایستد و هر اربعین می تپد و می تپد و همت شیعیان را دو چندان می کند.

شیعیانی که از هر قشر و قوم و ملیت به عشق دیدار حرم مظلوم کربلا سر به بیابان ها می گذارند تا با یاری دیگر برادرانشان، شهرها را یک به یک طی کنند و نامشان در جرگه زائران اربعین ثبت شود.

نکته شگرف این است که این فرهنگ مستحکم شیعی، گره خورده با دل و جان تک تک شیعیان این عالم است.

هر شیعه بی آلایش، نزدیک موسم اربعین دلش هوای سفری رویایی دارد به دیار دوست.

می خواهد مقدر بشود یا نشود، اما دلش پر می کشد برای قدم قدم های مسیر پیاده روی زوار اربعین.

آنچه این سالها خار دردناکی بر چشم مخالفین مذهب حقه ماست، شرکت «خانواده های شیعه» در پیاده روی های اربعین است.

ستون اصلی زیارت پیاده اربعین، شرکت شیعیان به صورت خانوادگی است.

بزرگ و کوچک، زن و مرد یکدیگر را به زیارت اربعین فرا می خوانند.

آنان که توفیق این سفر نصیبشان شده خود به چشم دیده اند کودکان خردسالی را که طعم شیرین سال های اول استفاده از پاهایشان را می چشند و همگام با مادر و پدر و خواهر و برادرشان مسیر را طی می کنند.

یا کودکانی که هنوز پای حرکت ندارند، امّا درون کالسکه های خود خرامیده اند و آسمان زیبای خداوند را نظاره می کنند که هر از گاهی با نگاه پرمهر مادر و پدرشان تلاقی می کند.

این کودکان سالهای دیگر خود پا در مسیر خواهند گذشت و در کنار گام های خانواده شان قدم خواهند زد.

زیارت پیاده اربعین در خانواده های شیعه به عنوان یک فعالیت خاطره انگیز انجام می شود.

والدین در عین آگاهی کامل به خطرات مسیر و شرایط راه، برای آموزشی عمیق به کودکان خود، دست در دستانشان همراه می شوند تا بذر محبت اباعبدالله را در دلهایشان بکارند و به آنان بیاموزند، تحمل سختی های مسیر در راه زیارت کربلا چنان بلند مرتبه است که هر ساله زحمتش را به جان می خریم و دست در دست هم رهسپار خواهیم شد.

به راستی زیارت پیاده اربعین، محفل انس خانواده های شیعی با یکدیگر با هدف ابراز محبت و دلدادگی به خاندان عصمت و طهارت است که بنای عقیده ها را از نو مستحکم می کند و مشتی آهنین بر دهان یاوه گویان مخالفین و دشمنان خواهد زد.

✍آرزو جمالوندی